دائی و رونالدو

رحیم قمیشی رونالدوی پرتغالی که وارد ایران شد، قرار بود علی دائی ما، به استقبالش برود که نتوانست. دایی آقای گل پیشین جهان قرار بود رونالدو، آقای گل کنونی جهان را به آغوش بگیرد، و همانطور که قبلا در نامه تبریکش به او نوشته بود، خوشحالی‌اش از اینکه جایش را به این مرد خوش‌قلب و مصمم داده را ابراز کند. اما نشد. شرمندگی ما وقتی زیاد شد که دایی پیام داد، درگیر دادگاه بوده، و با طولانی شدن زمان دادگاهش امکان این استقبال از او سلب گردیده. علی دایی حتما شرم داشته توضیح بدهد چند‌ماه پیش هواپیمای همسر و فرزندش را هم، چون تروریست‌ها از آسمان به زمین نشانده‌اند، تا آنها را پیاده کنند! که ممنوع‌الخروجند... از مردم حمایت کرده بوده‌اند. حتما علی به رونالدو نخواسته بگوید فروشگاهش را چند نوبت به دلیل ارائه خدمت به بی‌حجاب‌ها بسته‌اند. نخواسته بگوید وقتی سه روز فروشگاهش را برای همراهی با مردم تعطیل کرده بود، آن را بکلی پلمپ کردند. دایی حتما آبروداری می‌کرده. هر چه می‌گفته تف سربالا بوده! می‌گفته وقتی سرمربی تیم ملی بوده به‌دستور مستقیم رئیس جمهور وقت برکنار شده؟ بگوید آنقدر علی کریمی، رفیقشان را، تحت فشار قرار دادند که جلای وطن کرد. بگوید خانه علی کریمی را با حکم قضایی، به هم ریخته و سپس مهر و موم نموده‌اند تا سر فرصت مصادره‌اش کنند! چه خوب شد دادگاه نگذاشت علی دایی رونالدو را ببیند و گر نه ممکن بود آبروی ما برود! یک بار رونالدو می‌پرسید؛ علی راست می‌گویند بهترین گزارشگر فوتبال کشور شما که استاد دانشگاه شریف هم بوده، به‌دلیل لجبازی مقامات عالی کشورتان از حضور در تلویزیون و‌گزارش فوتبال منع شده؟ می‌پرسید شنیده است او در برنامه‌های زنده‌اش اختلاس مقامات فدراسیون را افشا می‌کرده و با یک نظرسنجی ساده، چند میلیون ایرانی را در برنامه‌اش سهیم می‌کرده است. آن وقت علی دایی یا باید دروغی می‌گفته و یا باز آبروی خودش و مملکتش را می‌برد! آفرین به قاضی و بازپرسی که هر چه دایی گفته من باید بروم فرودگاه، به استقبال رونالدو، نگذاشته‌اند. حتما رونالدو علی را می‌دید می‌گفت؛ پسر! پاشو بیا پرتغال، اسپانیا، اصلا عربستان، آنجا ما احترام داریم، زندگی آرام داریم، وکیل داریم، باشگاه داریم، خودمانیم و از زندگی لذت می‌بریم... و علی نمی‌دانسته چطور به رفیقش بگوید؛ کریس! من ایران را دوست دارم، ایران که این حاکمان امروزش نیست‌، کلی انسان‌های با معرفت و بزرگ دارد، کلی مردم مهربان دارد، کلی جوان‌های امیدوار دارد، و نمی‌خواهد آنها را ناامید کند. حتما وقتی رونالدو این‌ها را می‌شنید به علی دایی می‌گفت: - علی! تو واقعا یک قهرمانی... حتی بیشتر از من. کاش در ایران قدر تو را می‌دانستند!